ว่านหมูกลิ้ง

หมูกลิ้ง   Stephania  venosa  [Blume.]

ลักษณะ  หัวใหญ่มาก  โดยมากไม่ค่อยพบใบ  เพราะเมื่อว่านแก่แล้ว  ใบแก่ก็ร่วงหมดเหลือแต่หัวผ่าหัวทิ้งไว้จะมีสีเลือดแดงๆ

สรรพคุณ  ทางคงกระพัน  ว่านชนิดนี้มีอานุภาพคงกระพันชาตรีเป็นยอด  เมื่อผู้ใดได้รับประทานก็จะคงทนต่อคมหอกคมดาบ  ยุงไม่มีโอกาสได้ตอมเลือดเราเลย  แม้เราจะตกจากที่สูงลงมาก็จะไม่มีบาดแผลภายนอกเลย  เวลากินเสกด้วย  “พุทธังอุด  ธัมมังอุด  สังฆังอุด  อำมะ  อำมะ  อึมอึฯ”  9  คาบ  อีกตำราหนึ่ง  เสกด้วย  “นะโมพุทธายะฯ”  108 คาบ

หมายเหตุ  มีเรื่องเล่าว่า  มีนายพรานไปล่าหมูป่า   โดยดักยิงอยู่บนที่สูง  แล้วเอาหัวพืชชนิดหนึ่งที่ขึ้นเป็นกลุ่มอยู่ใกล้ๆ ที่ซุ่มยิง   กลิ้งลงไปข้างล่างเพื่อล่อให้หมูป่ามากิน  จนเมื่อหมูป่าหลงกลเข้ามากินหัวพืชที่ล่อไว้  นายพรานก็ยิงหมูป่านั้น  แต่กลับยิงหมูป่านั้นไม่ระคายผิวเลย  ซึ่งหัวพืชนั้นก็คือ    ว่านสบู่เลือดตัวผู้ชนิดที่หัวกลม    ตามชื่อในปัจจุบัน เพราะว่านสบู่เลือดตัวผู้จริงๆ  ตามตำรานั้นหัวต้องยาวคล้ายหัวมันสำปะหลัง  แต่ปัจจุบันจะเรียกรวมกันทั้งหัวยาวและหัวกลมเป็นว่านสบู่เลือดตัวผู้    แต่จริงๆ แล้วถ้าหัวกลมก็เป็นว่านหมูกลิ้งนั่นเอง   และเป็นคนละต้นกับว่านสบู่เลือดตัวเมีย เพราะยางสีแดงเข้มดุจเลือด แต่ว่านสบู่เลือดตัวเมียยางจะเป็นสีส้มจางๆ  นอกจากเรื่องเล่าดังกล่าวแล้ว  ลักษณะหัวว่านดังกล่าวถ้าหัวที่ใหญ่ๆ  จะคล้ายกับตัวหมูป่ามากจึงเป็นที่มาของชื่อว่านนี้

พบในตำราของ

ล. มหาจันทร์.  คู่มือนักเล่นว่าน.  2480,  หน้า  61

พยอม   วิไลรัตน์.  ตำรากบิลว่านและต้นไม้วิเศษนานาชนิด.  2504,  หน้า  113

อุตะมะ   สิริจิตโต.  ตำราปลูกและดูลักษณะว่าน.  2505,  หน้า  53-54

ชั้น   หาวิธี.  ตำราว่านวิเศษอันศักดิ์สิทธิ์.  2506,  หน้า  32

เลื่อน   กัณหะกาญจนะ.  ตำราคุณลักษณะว่านและวิธีดูแลว่าน.  2506,  หน้า  326

อาจารย์ญาณโชติ.  คัมภีร์ไสยศาสตร์ฉบับสมบูรณ์.  ไม่ปรากฏปีที่พิมพ์,  หน้า  1007